Dijkdoorbraken en overstromingen teisteren het Groningerland regelmatig. De ergste vloed is die van rond de kerstdagen van 1717. Vrijwel de gehele zeedijk langs de waddenkust wordt weggeslagen; het water komt tot bij de stad Groningen. Ruim eenentwintighonderd mensen verdrinken, evenals circa vijfendertigduizend stuks vee en veertienhonderd huizen worden verwoest. 

Vanouds is aanleg, onderhoud en reparatie van de dijken een zaak van de dijkplichtigen, de aanpalende landgebruikers. Ieder let alleen op zijn eigen stukje, zonder oog te hebben voor het grote geheel. De provincie geeft slechts financiële ondersteuning. 

Na de Kerstvloed duurt het herstel lang omdat binnen het provinciaal bestuur onenigheid heerst over wie wat moet betalen. Pas in 1721 komt onder de stimulerende leiding van de provinciale ambtenaar Thomas van Seeratt een nieuwe zeedijk tot stand. Deze dijk is op advies van Van Seeratt hoger dan de oude en vooral aan de buitenzijde minder steil. 

Om de ellende nog erger te maken treedt vanaf 1731 de gevreesde paalworm op. Dit beestje vreet de houten palissaden op, die vervangen moeten worden door een veel duurdere hardstenen beschoeiing.