Service van de Nederlandse Spoorwegen

Het was 1966. Ik was toen 18 jaar en volgde mijn opleiding bij PTT telecom in Groningen. Dagelijks reisde ik met de trein van Hoogezand naar Groningen. Samen met nog vier studiegenoten nam ik elke dag de trein van 17.11 uur terug naar Hoogezand De trein was -net als op andere dagen- tjokvol. Zelfs in alle tussen-coupés en ook in de gangpaden stond men als haringen in een ton. Eigenlijk was het onverantwoord. En dan te bedenken dat de 1^e klas coupés van beide treinstellen helemaal leeg waren!

Op zekere dag toen het weer erg druk was veranderde een vriendelijke conducteur spontaan de bordjes met het opschrift 1^e klas in 2^e klas. Hiermee gaf hij ons dus de gelegenheid om met onze 2^e klas maandkaart in de 1^e klas te reizen. Toen de conducteur langskwam raakten we met hem in gesprek hij vertelde dat het Hoofdkantoor van de NS in Utrecht sinds kort had bepaald dat bij grote drukte de bordjes van het achterste treinstel altijd moesten worden omgedraaid.

Toen het de volgende dag weer erg druk was, gingen wij alvast in de 1^e klas zitten, nog voordat de bordjes waren veranderd. Maar wat bleek? Er zat een andere conducteur op de trein en na enige discussie stuurde hij ons uit de 1^e klas coupé. Ik heb bij het hoofkantoor van NS in Utrecht geïnformeerd en zij stuurden mij per fax het document waarin de nieuwe bepaling was vastgesteld.

De dagen daarna gingen wij uiteraard weer comfortabel in de 1^e klas zitten maar toen de minder vriendelijke conducteur weer langskwam, kregen we van hem de keuze: of ons verwijderen of bijbetalen. Uiteraard confronteerde ik hem met het faxbericht, maar hij was onverbiddelijk en bleef bij zijn standpunt.

Ik besloot om toch te blijven zitten en extra te betalen voor een 1^e klas kaartje, zodat ik later bij NS het geld kon terugvorderen, wat uiteindelijk ook is gelukt. Later hoorde ik dat deze beide conducteurs met elkaar in onmin lagen. Ze waren als water en vuur.

Samen met de studiecollega’s heb ik (met de bewijstukken op zak) nog ongeveer een jaar gebruikt gemaakt van de 1^e klas. Op een zeker moment was dit niet meer nodig omdat de dienstregeling van NS werd aangepast en de 'Duitse Trein' vanaf dat moment ook stopte op het station van Hoogezand –Sappemeer . Deze trein was veel comfortabeler en er was aanzienlijk meer plaats!

GADO-chauffeur wordt onwel

Ik was voor mijn werk enkele weken tewerkgesteld in de telefooncentrale van Ezinge. Tijdens de terugreis naar Groningen was het niet erg druk in de bus. Ik kende bijna elke chauffeur en net als altijd maakte ik ook nu een praatje met de chauffeur. Het viel mij op dat hij plotseling wat vreemd ging praten en ook zijn rijgedrag was niet zoals ik gewend was van hem. En toen ik hem vroeg of hij zich misschien niet goed voelde, antwoordde hij bevestigend.

Ik adviseerde hem om de bus aan de kant te zetten. We reden op dat moment ergens tussen Den Ham en Groningen. Op een gegeven ogenblik was hij bijna niet meer aanspreekbaar. In die tijd had je nog geen mobiele telefoons en in de nabije omtrek was geen huis te bekennen.

Alle bussen waren toen net voorzien van een installatie waarmee ze in contact konden komen met de verkeersleiding. Omdat ik technisch aangelegd was en door mijn oplettendheid, wist ik hoe je de meldkamer moest oproepen. En binnen 30 minuten was er een ambulance ter plaatse.

De betreffende chauffeur heb ik later nog een keer gesproken. Hij bleek een lichte beroerte te hebben gehad, maar hij was nagenoeg weer hersteld!

Bus te vroeg

Toen ik in Oostwold (Oldambt) werkte, reisde ik met lijn 73 van de GADO. Vanuit de deur van de telefooncentrale waar ik werkte, kon ik de bus al van ver zien aankomen. Meestal liep ik wat eerder naar de bushalte zodat ik zeker de bus niet zou missen, maar op die dag niet. Op het moment dat ik de deur uitliep, zag ik tot mijn schrik dat de bus er net voorbij reed. Gebeld met de GADO en gezegd dat de bus zeker 10 minuten te vroeg was en dat ik op de volgende bus nog meer dan een uur zou moeten wachten.

Ik werd teruggebeld met de mededeling dat de chauffeur terug zou rijden om mij op te halen en zo is het inderdaad ook gebeurd. Openbaar vervoer ten voeten uit, mijn complimenten!

IJsregen over onze provincie

Het moet in 1991 of 1992 zijn geweest toen er een ijsregen over onze provincie trok. Zoals iedere dag stond ik om 7.15 uur samen met een aantal passagiers bij de Abri aan de Andromeda in Hoogezand te wachten op lijnbus 76 naar Groningen.

Thuis had ik had via de radio al gehoord dat er problemen waren met het openbaar vervoer door omgevallen bomen en takken. Plichtsgetrouw en tegen beter weten in stond ik echter samen met een aantal trouwe reizigers toch te wachten op de bus. Om ons heen hoorden we het gekraak van takken die door het grote gewicht van het aangevroren ijs afbraken. En toen we eigenlijk hadden besloten de moed op te geven en toch maar weer naar huis terug te gaan, doemde plotseling uit het niets de bus op. De chauffeur zei met een lachend gezicht: “Ik wist immers dat jullie op mij stonden te wachten.”

Met een vertraging van meer dan anderhalf uur gingen we richting Groningen, waar we niet zonder de nodige problemen arriveerden. Ter hoogte van de elektriciteitscentrale konden we vanwege de laaghangende hoogspanningskabels niet verder rijden, door het gewicht van de ijsregen was het risico er groot dat de kabels zouden breken. Wij moesten onder politie begeleiding achterwaarts terugrijden naar de Gideonbrug om vervolgens via het industrieterrein verder te rijden. De terugweg verliep minder problematisch omdat men inmiddels alles onder controle had.

De ijsregen, die zeer zelden voorkomt, heeft die dag voor grote overlast en schade gezorgd in onze provincie. Veel bomen legden het loodje en zelfs een aantal hoogspanningsmasten braken als luciferhoutjes af.

Fiets verdwenen

Voor mijn werkzaamheden in de infrastructuur van PTT Telecom werd ik tewerkgesteld in de telefooncentrale van Westerbroek. Vanaf Hoogezand reisde ik met lijn 73 van de GADO tot Strating Truckservice om daarna nog 20 minuten te lopen. Al snel kwam ik erachter, dat de bewoner van het huis naast de Truckservice zijn schuurtje aan de bewoners van Westerbroek beschikbaar stelde als rijwielstalling. Voor 1 gulden per week was het mogelijk om je fiets te stallen.

Ik informeerde bij de vervoer afdeling van PTT of het mogelijk was om mij een dienstfiets voor onbepaalde te lenen. (Deze fietsen worden gebruikt door PTT-medewerkers om zich in de stad Groningen te verplaatsen naar de verschillende locaties). Aanvankelijk kreeg ik een afwijzing, maar later ging men toch akkoord.

Ik betaalde een maand vooruit aan de nog krasse oude baas van 90 jaar, zodat ik verzekerd was van een stallingsplaats. Maar na twee weken gewerkt te hebben in Westerbroek, werd ik gevraagd voor een tijdelijke, omvangrijke klus in Delfzijl. Achteraf duurde de klus veel langer dan was gepland. Hierdoor kwam ik pas na drie maanden terug in Westerbroek.

Tot mijn grote schrik was het schuurtje met daarin de fiets verdwenen! Ik informeerde bij de buren daar kreeg ik te horen dat de oude baas was overleden en dat zijn kinderen het gehele huis hadden leeggehaald en alles hadden verkocht. Dus ook mijn dienstfiets!

Nu was Leiden in last! Hoe moest ik dit uitleggen? Aanvankelijk werd mij de rekening gepresenteerd voor de fiets maar hier was ik het uiteraard niet mee eens. Ik werd op kantoor ontboden en toen ik mijn verhaal vertelde, moest men er eigenlijk toch ook wel om lachen! Daarom werd besloten om het er verder bij te laten.