Maar als eerste kondigde de wasmachine zich aan. Als jochie van een jaar of zes, zeven stond ik vooraan, toen dit technisch wonder bij ons werd afgeleverd. In de schuur vond het een dominante plek. Prachtig. Een groot wit vat met binnenin een zwarte metalen pin met daaraan een soort vleugels. Als de machine werd aangezet, draaide de pin linksom en rechtsom, linksom en rechtsom. Bovenop een wringer, zoals we tegenwoordig nog op campings veelvuldig aantreffen. De aker waarin de was tot die tijd gekookt werd, de stamper en het wasplankje konden per direct met pensioen.

De vuile was werd bovenin het apparaat gedaan, in het hete schuimende sop. Als het deksel er niet op lag, kon ik net over de rand kijken. Ik ruik nog de geur van schone was in schuimend zeepsop. Als vervolgens de hete was met een soort enorme houten suikerklontjestang uit het hete water werd getakeld, was het tijd om de boel door de wringer te halen. Want een centrifuge hadden we niet. Wringen: dat deed ik graag en veel. Een heerlijk werkje. Dat stak nauw. Te veel kleding? Dan was het niet te wringen. Dunne kleding? Dan was het oppassen, want dan draaide de boel almaar rond en was de kans groot dat de zaak vast liep. Ik en mijn oudere zus raakten er behoorlijk bedreven in. Helaas voor ons ging de techniek verder. Enkele jaren later kwam de centrifuge. De wringer werd overbodig.

Elke keer als ik nu nog op een camping de beschikking krijg over een wringer, komen de herinneringen aan die eerste geweldige wasmachine terug.