Twee dagen later verschijnt er in de rubriek ‘Kunst en Wetenschap’ van dezelfde krant een uitgebreide recensie van het concert, met een getekend portret Theo Westen erbij. De recensent is heel enthousiast en schrijft: “Ik moet eerlijk bekennen, dat ik van begin tot einde geboeid werd door dit prachtig geïnstrumenteerd, kleurig orkeststuk; dat was weer eens muziek die warm maakt, die meesleept.” Het is het tweede stuk dat Westen heeft gecomponeerd en in de jaren erna zullen nog vele stukken volgen: voor orkest, fanfare en harmonie, maar ook koormuziek voor kerkmissen en passende melodieën bij gedichten, liedjes en toneelstukken in de Groningse taal.

Succes

Toch was het niet als cellist of componist dat Westen naam maakte, maar met een ander talent. Theo Westen was namelijk ook een begaafd dirigent. Hij  wist als geen ander hoe hij amateurgezelschappen tot grote prestaties kon brengen. Misschien wel zijn grootste succes boekte hij met het Gronings Politie Muziekkorps. Toen hij in 1943 met dit muziekcorps begon te werken, stond het in de vierde afdeling van de sectie Fanfare van de Koninklijke Federatie van Harmonie- en Fanfaregezelschappen. In negen jaar tijd tilde Westen het muziekcorps naar het hoogste niveau: de vaandelafdeling. In die afdeling behaalde het corps jaren achtereen de eerste prijs en in 1958 werd het zelfs Nederlands kampioen.

Erkenning

Dankzij zijn grote verdiensten als dirigent werd Westen ook vaak gevraagd op te treden als jurylid bij concoursen voor solisten, koren, fanfare- en harmonieorkesten. Zijn grote inzet voor de amateurkunst bleef niet onopgemerkt. In 1968 mocht Theo Westen de Culturele Prijs van de Provincie Groningen in ontvangst nemen. In 1971 werd hij  benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. De stad Groningen eerde Westen in 1981 door hem in te schrijven in het Gulden Boek. Theo Westen overleed op 4 september 1990 in Groningen op 81-jarige leeftijd.