We gaan huren. Niet dat dit in die tijd zo gemakkelijk gaat, maar waar een wil is, is een weg en met vasthoudendheid kom je erg ver op weg je verlangens te vervullen. En wat wensen we nu uiteindelijk? Een dak boven het hoofd, stromend water en een gasaansluiting. Dan maar burgerlijk.

Gelijke behandeling

In de Indische buurt (Curaçaostraat) vinden we voor een ons bepaald niet tegenvallende vergoeding een officiële duplexflat. Twee kamertjes, een kleine keuken met idem balkon, vaste kasten. Tevreden trekken we erin en verdelen eerlijk de beschikbare ruimten: strakke scheiding van mijn en dijn, geheel volgens onze toenmalige strenge principes. Gelijke behandeling voor ieder individu, te beginnen in de directe levenssfeer.

De maanden vorderen. We realiseren ons dat dit bestaan weliswaar burgerlijk is, maar toch zeker een aangename mate van comfort genereert. Wat vaker in een dergelijke situatie gebeurt, overkomt ook ons: we wensen meer luxe.

Aanvankelijk menen we dat dit niet mogelijk is in de beperkte ruimte die we delen. Maar, zoals eerder opgemerkt, waar een wil is, is een weg en met vasthoudendheid kom je erg ver op weg je verlangens te vervullen. Welnu, wat we wensen, waar we beiden hevig naar verlangen, is een douche. Gewoon, een straaltje water dat op een aangename temperatuur naar beneden op je blote torso en tokus terecht komt.

Meet- en rekenwerk

Wijsheid betekent in dezen enige uren meet- en tekenwerk, een financiële calculatie (alles wederom tot op de cent eerlijk gedeeld). En een rit met een kennis die een auto heeft naar een bouwmarkt om een wit- emaillen douchebak aan te schaffen. Omdat de realisatie in een hoek van de bescheiden keuken gaat plaatsvinden, zal een regulier douchegordijn niet voldoen.

Met een stuk dik landbouwplastiek bevestigen we deze flexibele muren met punaises aan de houten latconstructie die mijn huisgenoot - ja, enige jaren MTS! - getekend en berekend heeft. Het warme water komt via een stuk tuinslang van grofvuil (Ach, waar bleef ook die tijd…), bevestigd middels een slangenklem, uit de kraan van de geiser. Niets zal ons een regelmatige frisse beurt langer in de weg staan.

Wind

Denken we. Eén detail hebben we echter over het hoofd gezien: de afvoer. Want de provisorische wateraanvoer is erg aardig bedacht, de afvoer betekent eveneens een punt van aandacht. Enige dagen liggen de voorbereidende werkzaamheden stil. Totdat ik met een slecht humeur tengevolge van een -kort ervoor geplakte- lekke band thuiskom. Dit brengt medebewoner op het lumineuze idee met sterk afplakband een stuk binnenband te bevestigen aan een grijze pvc-buis met ongeveer dezelfde diameter. Welke dan weer met een ander stuk binnenband vastgemaakt is aan het afvoergat van de douchebak. Dat hiervoor het putje op het balkon weer uitstekend dienst doet, mag duidelijk zijn. Weliswaar moet voor dit traject de balkondeur in een hoek van een dikke 45 graden openstaan. Hetgeen geen bezwaar is in zomertijd. In de winter wordt er echter aanmerkelijk minder van de douche gebruik gemaakt; de keuken is immers onverwarmd en de oostenwind kan gemeen nèt die hoek van 45 graden besnerpen.

Verhuizing

Niet veel later vind eerst ik, en een paar maanden erna ook huisgenoot, een gerenoveerd plekje verderop in de stad. Mét centrale verwarming, ook in de vaste douche. Over de burgerlijkheid van dit bestaan spreken we niet meer. We spreken elkaar trouwens steeds minder. Onze wegen buigen zich vlot verder uiteen.

Provisorische oplossingen zijn, denk ik, niet tijdgebonden. Ze zijn overal te vinden waar mensen een kleine persoonlijke aanpassing bedenken om hun levenskwaliteit te verhogen. Deze meerwaarde geldt, behalve op het moment zelf ook later nog eens, wanneer je er aan terugdenkt. Die snerpende oostenwind toen, vanaf het balkon, bijvoorbeeld. Die rotwind is me nu dierbaar. In gedachten. Dan maar burgerlijk.