Pioniersgeest , Groningen Stad , Macht & Pracht
1980 tot 1992
Gedroomde Groninger Gebouwen: de Woontoren
Tijdens de Maand van de Geschiedenis in 2015 vertelden De Verhalen van Groningen en het FabLab Groningen de verhalen achter de dromen en daden van een aantal bijzondere Groninger bouwwerken. We brachten gebouwen die er niet meer zijn, zoals de Herepoort, weer tot leven. Daarnaast vertelden we verhalen van andere (n)ooit gebouwde architectuur in Groningen.
Foto: ROEZ
Aan de Winschoterkade
De 30 verdiepingen tellende woontoren (90 meter) van de Peruviaanse Henri Ciriani (1936) zou zorgen voor luxe appartementen aan de rand van de historische binnenstad van Groningen. Hiervoor kreeg hij bij het ontwikkelen van zijn plan vrijwel carte blanche van de gemeente. Het gebouw diende als een markeringspunt van de Verbindingskanaalzone. Aan de westkant zou de Kompasnaald van Kleihues het einde markeren, en aan de oostkant het ontwerp van Ciriani.
Zon, groen en ruimte
Ciriani werd nauwelijks gehinderd door bouwkundige randvoorwaarden en maakte gebruik van deze vrijheid. Ciriani wilde kijken of het mogelijk was de hoogte in te bouwen, zonder dat het leek alsof er een grote gesloten doos midden in de oude binnenstad stond. Zijn oplossing was om een sokkel te maken van enkele verdiepingen, met daarboven op vier onderling gekoppelde woontorens. Om het open karakter van het gebouw te behouden stonden de vier torens echt los van elkaar en waren ze verbonden door brede galerijen en om de vijf verdiepingen een binnentuin. Hij wilde het hele gebouw vullen met ‘zon, groen en ruimte’.
Tekening door Henri Ciriani.
Indeling van het gebouw
In de onderste verdiepingen van de sokkel waren behalve de ingangen tot de woningen en de ingang van de parkeergarage, enkele kantoren en een café ondergebracht. Daarboven lagen rondom een verhoogde binnentuin drie woonverdiepingen. Op de hoeken van deze basis stonden de vier woontorens, elk met een eigen kleur en een vorm. Door de verschillende hoogtes van de torens ontstond er als het ware een draaiende beweging als je langs het gebouw zou lopen.
De politiek besluit anders
Het plan kreeg een goede ontvangst, maar de hoge toren werd als een te grote ingreep in dit stadsdeel beschouwd. De politieke haalbaarheid van het ingrijpende voorstel was na de laatste raadsverkiezingen erg klein. Aan Ciriani werd verzocht het plan aan te passen, zodat het beter in de omgeving zou opgaan. De architect wilde het plan niet vereenvoudigen en maakte in 1992 een geheel nieuw en veel bescheidener ontwerp. Maar ook dat plan werd uiteindelijk nooit gerealiseerd.