Ik zal zo’n jaar of zes zijn geweest toen ons gezin vakantie hield in Sint Maartenszee, Noord-Holland. Daar zag ik voor het eerst de zee, de Noordzee. Mijn helderste herinnering hieraan is dat eenmaal thuis de tranen over mijn wangen rolden van verdriet. Naast de keukendeur, aan de kapstok, hing mijn wit met blauwe kinderjas. De zakken van de jas waren gevuld met meegenomen zand en half gebroken schelpen. Ik was verliefd geworden op de zee en had heimwee.

Toen ik groter groeide, veranderde langzaamaan mijn beeld van onze eigen Groningse kust en het Waddengebied. We beklommen steeds vaker een dijk of reden voor een zwempartijtje naar Lauwersoog.

Later, in klas vijf en zes van de lagere school, kwamen de schoolreisjes naar Schiermonnikoog. Toen leerde ik het wad echt beter kennen. In de stromende regen het hele eiland over fietsen, spannend schuilen in de bunker en in de Kobbeduinen op zoek naar vogels.

De afgelopen jaren ben ik van het Waddengebied gaan houden en ben me steeds meer gaan verwonderen hoe mooi we wonen in Groningen. De Waddenzee, het Lauwersmeergebied, de polders, de kwelders, de dijken. Deze rand bovenlangs, het hoort allemaal bij onze provincie en onze eigen directe leefomgeving. Verbonden met de diepen en de maren die door de Groninger dorpen slingeren. Ik hoop maar dat de mensen beseffen welk een wonderlijk landschap er boven ons ligt.

Plekken aan het Groningse wad bezoek ik nu vrijwel ieder weekend.

Authentiek. Oer. Aarde. Ruimte. Woorden die in me opkomen als ik denk aan dit gebied. Als ik er ben gaat bij mij vlot en vanzelfsprekend de knop om van moeten, naar zijn. Van zoeken naar weten. Van vol naar vrij.

Op een zonnige dag heb ik het Groningse Rottumeroog en Rottumerplaat mogen bezoeken. Deze dag beleefde ik één van mijn meest bijzondere waddenavonturen. Uit het zicht van de mens, verstopt tussen golven, liggen zandplaten en eilanden. Daar schijnt het prachtigste licht en vind je magische grijzen en blauwen. Kleuren die je alleen maar ziet op het wad. De hemel reikt hier vele malen hoger dan aan vaste wal, je kunt er zo ver kijken als je wilt. Er wonen honderden vogels, zeehonden en andere wezens. Het wad van Groningen is een wonderlijk paradijs.

Wat een bof dat ik woon in Groningen aan Zee.

Gedicht

Leegte

't Is het
grote grijze
niets 

de lijn
van dijk
en wad 

de vogels
en de stromen

Daar
waar leegte
ruimte schept 

ontstaan
de mooiste
dromen

Bovenstaande tekst is ingezonden naar aanleiding van de schrijfwedstrijd 'Thuis in Groningen'. Onder het thema 'Thuis in Groningen' vind je meer verhalen van de schrijfwedstrijd.