In de negende eeuw wordt er al melding gemaakt van een kerk in Huizinge. De huidige kerk is gebouwd rond 1250, de voorlopers zullen houten bouwwerken zijn geweest, want van oudere bouwmaterialen zoals tufsteen is niets teruggevonden. Toen abt Emo - beroemd door de kronieken die hij schreef in het door hem gestichte klooster Wittewierum - hier rond 1205 pastoor was, moet het ook nog een houten bouwwerk zijn geweest. Deze Janskerk, of Johannes de Doperkerk, van Huizinge is een prachtig bewaard gebleven laat romaanse kerk. Opvallend is de versiering met witte vlakken boven de ramen. De prachtige ronde koorsluiting wijst, evenals de binnen vanaf de vloer oprijzende gekleurde ribben, op Rijnlandse invloeden. Waarschijnlijk in navolging van de toenmalige kloosterkerk van Wittewierum.
In de vijftiende eeuw zijn de ramen aan de zuidzijde van de kerk uitgebroken en vervangen door grotere gotische ramen, de vrouweningang aan de noordzijde werd gesloten, de manneningang vergroot. De ook uit die tijd daterende schilderingen zijn nog voor een deel bewaard gebleven. Vele kerkgangers zullen daar in de loop der tijd naar hebben gekeken tijdens de preek.

Kerkpaden

Zij liepen elke zondag over de kerkpaden om de dienst bij te wonen. Huizinge heeft er twee, het ene pad liep vanaf de weem (pastorie en steenhuis dat in 1963 is afgebroken) naar de zuidzijde van de kerk, het andere liep door de landerijen vanaf borg Fraam die ten noordwesten van het dorp lag. Op deze veertiende-eeuwse borg hebben invloedrijke mensen gewoond, maar dat is weer een ander verhaal. Van borg Fraam is niets meer terug te vinden, hij is waarschijnlijk al in 1738 afgebroken. Maar het kerkpad bleef en was in bezit van de eigenaar van het land.

Het pad op de foto van de Lopster fotograaf W.F. Pastoor uit 1905 is echter van later datum, want toen in het begin van de twintigste eeuw de wierde werd afgegraven, moest het aloude kerkpad wijken voor de afgraving. Het werd doorsneden door het afvoerkanaal van de nieuwe haven. De boer mocht het pad verleggen op voorwaarde dat hij het onderhoud van het nieuwe pad op zich zou nemen.

Voetstappen

Wat zullen er veel voetstappen liggen op die oude kerkpaden, die overal dwars door de landerijen vanaf boerderijen en borgen naar de dichtstbijzijnde kerk liepen. Blote voeten, grote en kleine klompen, versierd of geschuurd, gloednieuw of doorgesleten, leren sloffen en schoenen, hoge en lage, alle vormen en maten schoeisel droegen hun bezitters naar de kerk. Keurig in het zondagse pak op weg naar de dienst of mijmerend over de woorden van pastoor of dominee weer terug naar huis, waar de dagelijkse beslommeringen weer op hen wachtten. Vrolijk vanwege feestelijkheden, christelijke feestdagen, huwelijken, doopplechtigheden, of treurig als er een rouwdienst was.

En dat zondagse pak, ook dat heeft vele gezichten gekend en modes doorlopen, van eenvoudig wambuis tot ingenieuze snit, van vele rokken tot lange broek. De meisjes op de foto van ruim een eeuw geleden hadden keurige witte schorten aan en hoedjes op, de jongens een schone kiel en nette pet. Hun moeders hadden misschien oorijzers, hun vaders ook petten of (hoge) hoeden. Sindsdien is er veel veranderd.

Springlevend

Nog steeds laten elke zondag de 120 leden van de springlevende protestantse gemeente Huizinge hun voetstappen achter. Onder hen acht theologen , twee organisten en een koor van 30 mensen: een rijke kerkgemeenschap.

De Verhalen van Groningen App

Het kerkpad in Huizinge is onderdeel van De Verhalen van Groningen App. Ontdek welke verhalen er bij jou in de buurt te vinden zijn. Download de app gratis in de App Store of de Google Play Store .