Ik had dus al jaren meegemaakt, dat de noordelijke scholen zich verzamelden in de Grote Leliestraat om op een bepaald tijdstip te vertrekken naar de Vismarkt. Wat een leven en gejoel. Vandaar vertrokken alle scholen van de gehele stad met groot vlagvertoon naar het hoofdstation, begeleid door een muziekkorps. Uitgezwaaid door, zo leek het wel, alle achterblijvers van de stad. Indrukwekkend. Er was ook een groep die met auto’s werd vervoerd, dat waren meestal kinderen die een handicap hadden. Ook deze autokaravaan reed met de uittocht mee. En nu mocht ik als zesde klasser mee. Ik wist niet wat ik mee zou maken en hoe de dag zou verlopen. Ik had van mijn zus nooit gehoord hoe het precies was toen zij mee was geweest.

Met de trein naar Beilen

Op het station was het een drukte van jewelste. Alle scholen hadden een nummer en dat correspondeerde met een nummer op de vele treinstellen. Het waren niet de modernste treinen die werden ingezet. De banken waren van hout. Het zullen wel de derdeklascoupés zijn geweest die je vroeger nog had. Iedereen had een plekje. En daar gingen we naar Beilen. Vandaar moesten we naar de DOMO-fabriek (zuivelfabriek) lopen om daar gezamenlijk te ontbijten. Zelfs met zo’n ontzettend grote groep werd nog even stilte gehouden om die kinderen die wilden bidden voor het eten hiervoor gelegenheid te geven. En het wás stil. Na het ontbijt liepen we naar een zandvlakte het Terhorsterzand om te kunnen ravotten en spelletjes te doen. Het was toen prachtig, bijna te warm weer en we kregen daarom veel water te drinken. Grote watertanks, beschikbaar gesteld door de DOMO, stonden op verscheidene plekken waar werd gespeeld. Ik heb me trouwens niet zo heel druk gemaakt en was meer toeschouwer dan medespeler. Maar ik weet nog wel dat ik mee heb gedaan aan zaklopen, verspringen en een balspel. Verder had ik het veel te druk met het bekijken van al die verschillende kinderen, hun uitingen en gedrag. Ook hield ik mijn onderwijzer in de gaten, want stel dat ik niet met mijn eigen klas terug zou komen. Het was zo groots en met zoveel indrukken, dat het me eigenlijk overdonderde.

Tussen de middag gingen we weer terug naar de DOMO-fabriek waar we een lunch kregen. Na de lunch werden we met bussen naar Hooghalen gebracht en daar was een accordeonist en een poppenspeler. Ook werden daar weer spelletjes gedaan. De schoolarts liep er ook rond met enkele verpleegsters om alles in de gaten te houden, eventueel EHBO te verlenen en te zorgen dat iedereen voldoende dronk. Daar werden ook snoepjes en koeken uitgedeeld, die met groot gejuich werden ontvangen. En als je eens rustig wou zitten, was er altijd wel een plek waar een onderwijzer een verhaal voorlas of vertelde. Zo tegen het einde van de middag werden we bijeen gebracht en werden de liedjes die we bij thuiskomst zouden zingen op de Vismarkt, nog even geoefend. Dat was prachtig want eigenlijk waren de kelen toen al aardig schor van het schreeuwen en joelen. Maar we genoten ervan.

De optocht

Tegen vijven kwamen de bussen weer en werden we naar een hotel gebracht waar we een warme maaltijd kregen. Boontjes met piepers en een gehaktbal en een gebakje na. Wat een traktatie. En toen weer naar het station. Met zand overal in je kleren en haren, moe maar heel tevreden kwamen we weer op het station in Groningen aan. Dan kwam het hoogtepunt van de dag, de optocht naar de Vismarkt, met nog meer muziekkorpsen dan ‘s morgens. De autogroep vooraan. Langs de route stonden al die ouders die de school zochten waar hun kinderen bij zouden lopen. Elke school had net als ’s ochtends een spandoek met de naam van de school erop. En dan al die andere belangstellenden die elk jaar op dit grote spektakel, dit grote goed van Groningen, afkwamen, ook om hun eigen herinnering hieraan warm te houden. En dan zingen… Met al die schorre kelen en vaak grandioos uit de maat met tot slot hét lied:

‘Nooit zullen wij vergeten... Vakantiekinderfeest!’

Het slotlied werd ook uit volle borst meegezongen door alle Groningers. Nog even een luid 'Hoera!' met honderden zwaaiende armen in de lucht en dat was dan het einde van een fantastische dag voor vele kinderen die dit inderdaad nooit zullen vergeten.

In 1981 was de sponsoring zo minimaal dat besloten werd dat het volgende jaar de laatste keer moest zijn. Tot groot verdriet van hen die het niet wilden vergeten en de organisatoren. Maar het was niet anders. Een pracht stukje traditie ter ziele.