Jannie Stalknecht wordt in 1928 geboren in een muzikaal gezin in de Oosterpoortwijk. Haar twee jaar oudere broer Roelof speelt op driejarige leeftijd al draaiorgeldeuntjes na op de piano in de woonkamer en vader heeft in dienst trompet leren spelen. Op zondagen krijgen de kinderen limonade en de ouders een wijntje en dan wordt er gespeeld en gezongen. Jongere zus Rika (1931) neemt de tweede stem voor haar rekening.

Direct na de bevrijding is er voor de talentvolle Roelof, die al tijdens de oorlog met een schoolorkest rondtoert in de noordelijke provincies, meer dan genoeg werk: de Groningers en Canadese bevrijders willen feesten. Janny gaat met Roelof mee naar diens televisieoptredens in Hilversum. Artiesten als Willy Alberti roemen zijn talent en Roelof speelt in heel Noord-Europa in bands en orkesten en later steeds vaker in trio- of duoverband of als solist. Met Jannie en Rika treedt hij in de eerste helft van de jaren vijftig op in Huize Maas als het Marshall Trio. De zusjes Stalknecht zijn gek op de muziek van Ella Fitzgerald, Rita Reys en Sarah Vaughan.

'Laiverd kom weer bie mie'

Ook voor Jannie lonkt een carrière als professional. Ze zingt op tv bij de officiële ingebruikname van de zendmast in Smilde in mei 1960 en treedt enkele keren op voor de VARA-radio. Ze is inmiddels getrouwd met Jan Groenendal, amateur jazztrompettist en op een zondagmiddag in 1960 bedenken ze samen een Groningse vertaling van het liedje 'Lover come back to me'. Dat wordt 'Laiverd kom weer bie mie'. De versie valt in de smaak bij RONO-chef Tonny van der Veen, die een plaatje laat opnemen: vanwege de 'lekkere' akoestiek in de oude remonstrantse kerk aan de Coehoornsingel. Jan vertaalt nog drie liedjes om een EP'tje te vullen, waaronder 'Allain is moar allain' een versie van het bekende 'Bei mir bist du schön'. Op Martina zingt bie Martini staat Jannies naam niet, vanwege een prijsvraag: radioluisteraars moeten raden wie de zangeres is. Jannie wordt echter al snel bekend en wordt op straat nageroepen met 'Laiverd!'.

'Laiverd kom weer bie mie' wordt een hit, met name in het westen, waar vreemd genoeg meer platen worden verkocht dan in Groningen zelf. Ze krijgt fanmail en liefdesbrieven, zelfs uit Zeeland. In de Randstad krijgt Jannie opmerkingen dat ze 'voortreffelijk Deens' zingt. Maar het Gronings leent zich voor jazz, beter dan het Nederlands, vinden commentatoren ook decennia later nog.

Bescheiden

Toch wil Jannie de muziek als hobby houden en er geen broodwinning van maken. Ze vindt al de populariteit 'griezelig' en ondanks zanglessen en plannen voor een tweede plaatje, besluit ze om alle aanbiedingen af te zeggen. Af en toe treedt ze nog ergens in het noorden op, schnabbelend met haar broer en zus. Roelofs carrière daarentegen verloopt glansrijk, al is hij volgens velen te bescheiden. Voor zijn plaat Fabulous Fingers On 88 Keys krijgt Stalknecht in 1960 een Edison, de muziekprijs die vanaf dat jaar wordt uitgereikt. Hij is in de jaren zestig de vaste pianist van cabaretier Seth Gaaikema.

Eendagsvlieg?

Eén plaatje met vier jazznummers in het Gronings, dat is alles wat Jannie, die in 2017 overleed, aan muziek naliet. Maar daarmee was ze wel de eerste Groningstalige jazzzangeres. Bijna zestig jaar na dato worden haar liedjes nog altijd gedraaid op de regionale omroepen én is er nog steeds lof over de kwaliteit van Jannies zang, frasering en timing. Haar plek in de Groninger Vrouwengalerij is verdiend.

Bronnen:
Glas, Scheele en Lass, Diezeg laand, jazz in het Gronings, 2010
Zeeuwsch Dagblad, 15 oktober 1960
Het Vrije Volk, 13 oktober 1960
www.streektaalzang.nl