Toen het zo ver was, kwam ik in november tijdens een ‘open huizendag’ in Groningen. Naast een rijtje ‘Friezen’ was er maar één huis in Groningen. Vlakbij de provinciegrens, aardbevingen maken de huizenzoeker kopschuw.

De start van de huizentocht was te vroeg, dus eerst wat rondkijken in de omgeving.

En daar vond ik de liefde, op het eerste gezicht!

Die stilte bij het Lauwersmeer. Het meer her en der omzoomd met bos. Op een boothelling rolden kleine golfjes omhoog, lokkend naar een boot. Verdwaald een enkele dot schuim. Rietpluimen wuifden licht heen en weer in de wind. Blauwe lucht met een bleek zonnetje, soms wat verscholen achter een witte wolk. Groepen overvliegende ganzen roepend naar elkaar.

Geen menselijke activiteit te bespeuren. Niets anders dan natuur, je ruikt aarde en zee. Ongewoon als je het niet zo gewend bent. Ik wist het direct, hier ga ik léven.

De ontvangst was hartelijk, het huis niet bijzonder, wel betaalbaar.

‘We kunnen wel verder,’ zeiden mijn Friese kennissen, ‘dit is niks, het is Groningen.’

Het is alweer drie jaar geleden. Die rust is nog steeds weldadig en de natuur iedere dag: genieten.

Er zijn wel mensen, de stugge Groningers. Zeg maar niet dat je uit Amsterdam komt, werd mij geadviseerd. Maar de Groninger groet je onderweg vriendelijk, of zwaait. Maakt rustig een praatje aan de kassa. De post wordt niet gemolesteerd om in de bus te passen. Sterker, de postbode stapt uit en brengt de post naar de deur ‘mevrouw, ik zie dat u jarig bent, mag ik u van harte feliciteren’. Dorpsbelang organiseert haar activiteiten, er zijn musea, excursies, lezingen en cursussen.

Ik zocht stilte, rust en groen. Terwijl ik die nog nooit had gemist, vond ik bovenal de menselijke maat.

Er gaat niets boven Grunningers!

Bovenstaande tekst is ingezonden naar aanleiding van de schrijfwedstrijd 'Thuis in Groningen'. Onder het thema 'Thuis in Groningen' vind je meer verhalen van de schrijfwedstrijd.